Hej !
Jestem Nową Redaktorką Tego Bloga . ; D
Nazywam się Klaudia i mam 14 lat .
Moje GG : 39146268
Będę tutaj podobnie jak Administrator Tego bloga,
dodawała różne ciekawostki na tema t psów .
Tylko że w innej Formie .
Bardzo Kocham psy . ! ♥
A to moje inne blogi :
♥ O życiu .
♥ O Psach .
♥ O Dodatkach na Zapytaj (Mój) .
♥ O Dodatkach na Zapytaj (Jestem Administratorem, ale blog stworzony przez kogoś innego .
niedziela, 22 kwietnia 2012
sobota, 21 kwietnia 2012
Jamnik
Jamnik (niem. Dackel) – jedna z ras psów pochodząca z Niemiec. Niemiecka nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu "borsuczy pies", etymologia nazwy związana jest z jego zbliżoną do borsuków budową oraz wykorzystywaniem tej rasy do polowania na zwierzęta ryjące nory.
Rys ogólny
krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy, oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy, maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze, wysokość w kłębie: 17 do 25 cm, waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg, obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm, przeciętna długość życia – 12 lat
Charakter
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego maja predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem. Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów. Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne. Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.
Historia
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Choroba kręgosłupa
Objawy
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
zginanie i rozprostowywanie kończyn
bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap
Rys ogólny
krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy, oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy, maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze, wysokość w kłębie: 17 do 25 cm, waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg, obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm, przeciętna długość życia – 12 lat
Charakter
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego maja predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem. Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów. Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne. Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.
Historia
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Choroba kręgosłupa
Objawy
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
zginanie i rozprostowywanie kończyn
bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap
piątek, 6 kwietnia 2012
czwartek, 22 marca 2012
Informacja
Przepraszam, że dawno nie dawałam postów. Czasu nie miałam. A teraz za jakieś 3 godziny jadę do Mediolanu, tak więc najwcześniej dam posta w poniedziałek lub wtorek. Mam nadzieję że się nie gniewacie. To tyle.
niedziela, 11 marca 2012
Beagle
Beagle – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe. Typ wyżłowaty.
Rys historyczny
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk).
Wygląd
Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.
.jpg)
Budowa
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Zachowanie i charakter
Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.
Użytkowość
Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.
.jpg)
Zdrowie i pielęgnacja
Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.
Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.
Popularność
W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.
Rys historyczny
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk).
Wygląd
Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.
.jpg)
Budowa
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Zachowanie i charakter
Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.
Użytkowość
Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.
.jpg)
Zdrowie i pielęgnacja
Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.
Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.
Popularność
W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.
Szpic miniaturowy
Szpic miniaturowy, pomeranian – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców europejskich. Typ lisowaty.
Krótki rys historyczny
Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Szata i umaszczenie
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia (od białego i biało-kremowego, po czarne).
Utrzymanie
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści.
Ciekawostki
Jeden z dwóch psów Nicole Richie to szpic miniaturowy.
Dana Scully w serialu Z archiwum X ma pomeraniana o imieniu "Queequeg".
London Tipton w serialu Nie ma to jak hotel ma suczkę Ivanę, która jest szpicem miniaturowym
Krótki rys historyczny
Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Szata i umaszczenie
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia (od białego i biało-kremowego, po czarne).
Utrzymanie
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści.
Ciekawostki
Jeden z dwóch psów Nicole Richie to szpic miniaturowy.
Dana Scully w serialu Z archiwum X ma pomeraniana o imieniu "Queequeg".
London Tipton w serialu Nie ma to jak hotel ma suczkę Ivanę, która jest szpicem miniaturowym
środa, 7 marca 2012
Leonberger
Pochodzenie: Niemcy | Wielkość: wysokość w kłębie: psów 72-80 cm, suk 65-75 cm; Szata:
włos średnio miękki do twardego, dosyć długi, przylegający, prosty,
dopuszczalne delikatne fale; na szyi i klatce piersiowej grzywa
(szczególnie obfita u samców), pióra na przednich kończynach i portki na
udach | Maść: lwia żółta, ruda, rudobrązowa, dopuszczalna
piaskowa (płowożółta, kremowa); wymagana czarna maska, dopuszczalne
czarne końcówki włosów; rozjaśnienia podstawowego koloru na spodniej
stronie ogona, grzywie, na przednich i tylnych kończynach; mała biała
plamka na piersi (nie większa niż dłoń) i białe włosy na palcach są
tolerowane | Dojrzałość: 2-3 lata Długość życia: 8-12 lat | Odporność na warunki atmosferyczne: duża | Koszty utrzymania: 250-350 zł miesięcznie | Cena psa z rodowodem: 1200-4000 zł
CHARAKTER I USPOSOBIENIE
Leonberger ma umiarkowany temperament i jest odważny – w trudnych sytuacjach zachowuje zimną krew. Jednak można spotkać zwierzaki lękliwe lub agresywne, co jest poważną wadą charakteru. Wobec człowieka leonberger jest oddany i lojalny, łatwo nawiązuje kontakt. Ogromne przywiązanie do właściciela powoduje, że najchętniej stale by mu towarzyszył. Dobrze dogaduje się z dziećmi. Jest opiekuńczy i wyrozumiały, ale ze względu na jego rozmiary nie należy zostawiać go samego z kilkulatkami, bo może niechcący je przewrócić. To bardzo silny zwierzak, dlatego dzieci nie powinny same wyprowadzać go na spacer.
Czujny i spostrzegawczy, pies tej rasy jest dobrym, mało hałaśliwym stróżem. Nie uwija się jednak przy ogrodzeniu jak owczarki – raczej z uwagą obserwuje otoczenie i interweniuje, gdy zachodzi potrzeba. Znajomych wita wylewnie, wobec obcych może początkowo zachowywać dystans, ale zaakceptuje ich, jeśli są mile widziani przez domowników. Leonberger jest tolerancyjny wobec innych psów, jednak jego zachowanie w dużym stopniu zależy od wcześniejszych doświadczeń z pobratymcami. Samce czasem wykazują dominację wobec obcych przedstawicieli tej samej płci. We własnym stadzie leonbergery na ogół żyją zgodnie, choć niewykluczone są konflikty między zwierzakami o równie mocnych charakterach. Mimo pokaźnych rozmiarów leonberger jest psem aktywnym. Po nowofundlandzie odziedziczył zamiłowanie do pływania, więc trzeba mu je umożliwić. Ważne są też regularne spacery. Pies tej rasy nie jest jednak wyczynowcem i nie nadaje się do towarzyszenia przez wiele kilometrów przy rowerze. Lepsza będzie piesza wędrówka. Złotowłosy olbrzym potrzebuje sporo przestrzeni, dlatego powinien mieszkać w domu z ogrodem. Nie nadaje się jednak do trzymania w kojcu – jest bardzo wrażliwy i odizolowanie od domowników to dla niego dotkliwa kara.
Leonberger ma umiarkowany temperament i jest odważny – w trudnych sytuacjach zachowuje zimną krew. Jednak można spotkać zwierzaki lękliwe lub agresywne, co jest poważną wadą charakteru. Wobec człowieka leonberger jest oddany i lojalny, łatwo nawiązuje kontakt. Ogromne przywiązanie do właściciela powoduje, że najchętniej stale by mu towarzyszył. Dobrze dogaduje się z dziećmi. Jest opiekuńczy i wyrozumiały, ale ze względu na jego rozmiary nie należy zostawiać go samego z kilkulatkami, bo może niechcący je przewrócić. To bardzo silny zwierzak, dlatego dzieci nie powinny same wyprowadzać go na spacer.
Czujny i spostrzegawczy, pies tej rasy jest dobrym, mało hałaśliwym stróżem. Nie uwija się jednak przy ogrodzeniu jak owczarki – raczej z uwagą obserwuje otoczenie i interweniuje, gdy zachodzi potrzeba. Znajomych wita wylewnie, wobec obcych może początkowo zachowywać dystans, ale zaakceptuje ich, jeśli są mile widziani przez domowników. Leonberger jest tolerancyjny wobec innych psów, jednak jego zachowanie w dużym stopniu zależy od wcześniejszych doświadczeń z pobratymcami. Samce czasem wykazują dominację wobec obcych przedstawicieli tej samej płci. We własnym stadzie leonbergery na ogół żyją zgodnie, choć niewykluczone są konflikty między zwierzakami o równie mocnych charakterach. Mimo pokaźnych rozmiarów leonberger jest psem aktywnym. Po nowofundlandzie odziedziczył zamiłowanie do pływania, więc trzeba mu je umożliwić. Ważne są też regularne spacery. Pies tej rasy nie jest jednak wyczynowcem i nie nadaje się do towarzyszenia przez wiele kilometrów przy rowerze. Lepsza będzie piesza wędrówka. Złotowłosy olbrzym potrzebuje sporo przestrzeni, dlatego powinien mieszkać w domu z ogrodem. Nie nadaje się jednak do trzymania w kojcu – jest bardzo wrażliwy i odizolowanie od domowników to dla niego dotkliwa kara.
UMIEJĘTNOŚCI
Pierwotnie leonbergerów używano do stróżowania, ciągnięcia wózków z towarami, a nawet do pilnowania i wypasania stad. Z czasem stały się również cenionymi psami do towarzystwa na książęcych dworach.
Dzisiaj leonberger to przede wszystkim pies rodzinny, który zachował wszystkie cechy dobrego stróża. Odznacza się doskonałym węchem, dlatego dobrze radzi sobie na kursach tropienia. W niektórych krajach leonbergery biorą udział w szkoleniach ratownictwa wodnego i lawinowego.
Pierwotnie leonbergerów używano do stróżowania, ciągnięcia wózków z towarami, a nawet do pilnowania i wypasania stad. Z czasem stały się również cenionymi psami do towarzystwa na książęcych dworach.
Dzisiaj leonberger to przede wszystkim pies rodzinny, który zachował wszystkie cechy dobrego stróża. Odznacza się doskonałym węchem, dlatego dobrze radzi sobie na kursach tropienia. W niektórych krajach leonbergery biorą udział w szkoleniach ratownictwa wodnego i lawinowego.
SZKOLENIE I WYCHOWANIE
Leonberger jest inteligentny, odznacza się dobrą pamięcią, a odpowiednio zmotywowany chętnie współpracuje z przewodnikiem. Nie należy jednak oczekiwać błyskawicznych postępów, bo choć uczy się szybciej niż inne olbrzymy, to bywa uparty i skłonny do robienia tego, na co ma właśnie ochotę. Z uwagi na swoje rozmiary powinien poznać zasady podstawowego posłuszeństwa. Nie obejdzie się bez konsekwencji, cierpliwości i systematyczności. Nagrody i pochwały zachęcą pupila do nauki, a ostre traktowanie sprawi, że straci do nas zaufanie i trudno będzie nakłonić go do współpracy.
Szczenię tej rasy wymaga łagodnego wychowania, ale nie wolno mu na wszystko pozwalać. Ważna jest wczesna socjalizacja – należy zabierać je w różne miejsca, powinno poznawać nowe sytuacje, ludzi i inne psy. W okresie najszybszego wzrostu lepiej ograniczyć intensywne zabawy z dorosłymi pobratymcami, a w czasie wymiany zębów nie przeciągać się z nim zabawkami, aby nie spowodować deformacji zgryzu.
Leonbergera wyprowadzamy na spacery w mocnej obroży (skórzanej lub z taśmy) albo w łańcuszku i na solidnej smyczy. Przedstawiciele tej rasy lubią czasem tropić ślady dzikiej zwierzyny, o czym należy pamiętać, wybierając się z nimi za miasto. Jeśli nie ma pewności, że pies da się odwołać, lepiej nie puszczać go luzem.
Dla leonbergera odpowiednie będą duże i mocne zabawki: piłki, pluszowe maskotki, sznury, naturalne gryzaki (wędzone uszy, ścięgna).
Leonberger jest inteligentny, odznacza się dobrą pamięcią, a odpowiednio zmotywowany chętnie współpracuje z przewodnikiem. Nie należy jednak oczekiwać błyskawicznych postępów, bo choć uczy się szybciej niż inne olbrzymy, to bywa uparty i skłonny do robienia tego, na co ma właśnie ochotę. Z uwagi na swoje rozmiary powinien poznać zasady podstawowego posłuszeństwa. Nie obejdzie się bez konsekwencji, cierpliwości i systematyczności. Nagrody i pochwały zachęcą pupila do nauki, a ostre traktowanie sprawi, że straci do nas zaufanie i trudno będzie nakłonić go do współpracy.
Szczenię tej rasy wymaga łagodnego wychowania, ale nie wolno mu na wszystko pozwalać. Ważna jest wczesna socjalizacja – należy zabierać je w różne miejsca, powinno poznawać nowe sytuacje, ludzi i inne psy. W okresie najszybszego wzrostu lepiej ograniczyć intensywne zabawy z dorosłymi pobratymcami, a w czasie wymiany zębów nie przeciągać się z nim zabawkami, aby nie spowodować deformacji zgryzu.
Leonbergera wyprowadzamy na spacery w mocnej obroży (skórzanej lub z taśmy) albo w łańcuszku i na solidnej smyczy. Przedstawiciele tej rasy lubią czasem tropić ślady dzikiej zwierzyny, o czym należy pamiętać, wybierając się z nimi za miasto. Jeśli nie ma pewności, że pies da się odwołać, lepiej nie puszczać go luzem.
Dla leonbergera odpowiednie będą duże i mocne zabawki: piłki, pluszowe maskotki, sznury, naturalne gryzaki (wędzone uszy, ścięgna).
ŻYWIENIE
Leonbergery nie są tanie w utrzymaniu. Na ogół mają dobry apetyt, dlatego nie należy ich przekarmiać, ponieważ miewają skłonność do nadwagi. Podawanie przekąsek między posiłkami też nie jest wskazane, chyba że chodzi o nagrody podczas nauki. Można stosować gotowe karmy dla ras olbrzymich z dodatkiem glukozaminy i chondroityny lub przygotowywać posiłki samodzielnie, ale trzeba je wtedy uzupełnić preparatami wapniowo-mineralnymi i witaminowymi. Dobrze sprawdza się też dieta BARF (surowe naturalne pożywienie). Szczenięta tej rasy wymagają karmy wysokiej jakości. Trzeba też zwrócić uwagę, by zbyt szybko nie rosły. Dzienną porcję dla dorosłego psa trzeba podzielić co najmniej na dwie mniejsze i zapewnić mu dwie godziny spokoju po jedzeniu, by uniknąć ryzyka skrętu żołądka. W okresie linienia można stosować suplementy przyspieszające odbudowę szaty i poprawiające jej jakość.
Leonbergery nie są tanie w utrzymaniu. Na ogół mają dobry apetyt, dlatego nie należy ich przekarmiać, ponieważ miewają skłonność do nadwagi. Podawanie przekąsek między posiłkami też nie jest wskazane, chyba że chodzi o nagrody podczas nauki. Można stosować gotowe karmy dla ras olbrzymich z dodatkiem glukozaminy i chondroityny lub przygotowywać posiłki samodzielnie, ale trzeba je wtedy uzupełnić preparatami wapniowo-mineralnymi i witaminowymi. Dobrze sprawdza się też dieta BARF (surowe naturalne pożywienie). Szczenięta tej rasy wymagają karmy wysokiej jakości. Trzeba też zwrócić uwagę, by zbyt szybko nie rosły. Dzienną porcję dla dorosłego psa trzeba podzielić co najmniej na dwie mniejsze i zapewnić mu dwie godziny spokoju po jedzeniu, by uniknąć ryzyka skrętu żołądka. W okresie linienia można stosować suplementy przyspieszające odbudowę szaty i poprawiające jej jakość.
PIELĘGNACJA I PRZYGOTOWANIE DO WYSTAWY
Pielęgnacja leonbergera nie jest trudna, ale trzeba się liczyć ze sporą ilością sierści w domu. Taki pies zwykle obficie linieje dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Włosy są miękkie, nie wbijają się w dywany czy tapicerkę i łatwo można je sprzątnąć, choćby za pomocą wilgotnej gąbki. Psa wystarczy wyczesać raz w tygodniu (w okresie wymiany okrywy włosowej robimy to częściej) szczotką pudlówką z dłuższymi drucikami lub gęstym metalowym grzebieniem o średniej długości zębów. Co kilka dni sprawdzamy sierść na ogonie, portkach, za uszami i w pachwinach, ponieważ łatwo tworzą się tam kołtuny. Należy delikatnie rozdzielić je palcami (można użyć też specjalnych preparatów), a następnie rozczesać grzebieniem o krótkich zębach. W czasie linienia można używać furminatora, dzięki czemu szybciej pozbędziemy się podszerstka i martwego włosa. Po spacerach za miastem trzeba usuwać z sierści rzepy, patyki i nasiona. Należy regularnie sprawdzać uszy, usuwać kamień nazębny i przycinać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera. Leonbergera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach wzmacniających, które nie pozbawiają włosów naturalnej ochrony ani ich zanadto nie zmiękczają. Przydadzą się też kosmetyki przeznaczone dla psów o rudym umaszczeniu lub zwiększające objętość sierści – jeśli zwierzak właśnie linieje. Po kąpieli można zastosować odżywkę (rodzaj zależy od stanu sierści). Leonbergera suszymy suszarką (sam schnie długo, a sierść się gniecie) pod włos, jednocześnie go rozczesując – jedynie portki i pióra suszymy zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów. O dokładnym wysuszeniu pupila trzeba też pamiętać po pływaniu, w przeciwnym razie utrzymująca się przez dłuższy czas w sierści wilgoć może spowodować ropne zapalenie skóry. Na kilka dni przed wystawą lekko korygujemy nożyczkami degażówkami sierść na uszach (aby nie wystawała poza płatek ucha) i na stopach, nadając im zaokrąglony kształt. Zwykłymi nożyczkami wycinamy włosy rosnące między opuszkami. Stosujemy takie same szampony i odżywki jak w wypadku zwykłej pielęgnacji – w zależności od stanu szaty. Leonbergera wystawiamy na ringówce dostosowanej do umaszczenia. Można prezentować go na dwa sposoby – z wolnej ręki (jeśli pies jest tego nauczony) lub odpowiednio go ustawiając.
Pielęgnacja leonbergera nie jest trudna, ale trzeba się liczyć ze sporą ilością sierści w domu. Taki pies zwykle obficie linieje dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Włosy są miękkie, nie wbijają się w dywany czy tapicerkę i łatwo można je sprzątnąć, choćby za pomocą wilgotnej gąbki. Psa wystarczy wyczesać raz w tygodniu (w okresie wymiany okrywy włosowej robimy to częściej) szczotką pudlówką z dłuższymi drucikami lub gęstym metalowym grzebieniem o średniej długości zębów. Co kilka dni sprawdzamy sierść na ogonie, portkach, za uszami i w pachwinach, ponieważ łatwo tworzą się tam kołtuny. Należy delikatnie rozdzielić je palcami (można użyć też specjalnych preparatów), a następnie rozczesać grzebieniem o krótkich zębach. W czasie linienia można używać furminatora, dzięki czemu szybciej pozbędziemy się podszerstka i martwego włosa. Po spacerach za miastem trzeba usuwać z sierści rzepy, patyki i nasiona. Należy regularnie sprawdzać uszy, usuwać kamień nazębny i przycinać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera. Leonbergera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach wzmacniających, które nie pozbawiają włosów naturalnej ochrony ani ich zanadto nie zmiękczają. Przydadzą się też kosmetyki przeznaczone dla psów o rudym umaszczeniu lub zwiększające objętość sierści – jeśli zwierzak właśnie linieje. Po kąpieli można zastosować odżywkę (rodzaj zależy od stanu sierści). Leonbergera suszymy suszarką (sam schnie długo, a sierść się gniecie) pod włos, jednocześnie go rozczesując – jedynie portki i pióra suszymy zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów. O dokładnym wysuszeniu pupila trzeba też pamiętać po pływaniu, w przeciwnym razie utrzymująca się przez dłuższy czas w sierści wilgoć może spowodować ropne zapalenie skóry. Na kilka dni przed wystawą lekko korygujemy nożyczkami degażówkami sierść na uszach (aby nie wystawała poza płatek ucha) i na stopach, nadając im zaokrąglony kształt. Zwykłymi nożyczkami wycinamy włosy rosnące między opuszkami. Stosujemy takie same szampony i odżywki jak w wypadku zwykłej pielęgnacji – w zależności od stanu szaty. Leonbergera wystawiamy na ringówce dostosowanej do umaszczenia. Można prezentować go na dwa sposoby – z wolnej ręki (jeśli pies jest tego nauczony) lub odpowiednio go ustawiając.
ZDROWIE
Leonberger jest psem odpornym na warunki atmosferyczne. Dobrze znosi niskie temperatury, ale trzeba zapewnić mu dużo cienia i wody w misce w czasie upałów. Latem długie spacery najlepiej odbywać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem. Nie powinno się go narażać na przebywanie przez dłuższy czas w wilgoci i zimnie (np. podczas wiosennych roztopów), bo może to pogorszyć stan jego zdrowia.
Przedstawiciel tej rasy miewa skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. W Polsce nie ma obowiązku prześwietlania stawów w celu uzyskania uprawnień hodowlanych, ale wielu hodowców i właścicieli wykonuje takie badania, dlatego warto wybierać szczeniaki po zdrowych rodzicach.
Czasami występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa, która prowadzi do rozszerzenia lewej lub obydwu komór serca, przez co dochodzi do osłabienia jego kurczliwości i niedostatecznego zaopatrzenia organizmu w krew potrzebną do jego prawidłowego funkcjonowania. Leonberger może cierpieć na osteosarcomę (kostniakomięsaka) – złośliwy nowotwór tkanki kostnej i polineuropatię – zespół uszkodzenia nerwów obwodowych. Zdarzają się także OCD (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna), a u rosnących szczeniąt młodzieńcze zapalenie kości (enostoza). Spotyka się przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy oraz schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), kataraktę i wady ustawienia powiek (ektropium i entropium).
Leonberger jest psem odpornym na warunki atmosferyczne. Dobrze znosi niskie temperatury, ale trzeba zapewnić mu dużo cienia i wody w misce w czasie upałów. Latem długie spacery najlepiej odbywać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem. Nie powinno się go narażać na przebywanie przez dłuższy czas w wilgoci i zimnie (np. podczas wiosennych roztopów), bo może to pogorszyć stan jego zdrowia.
Przedstawiciel tej rasy miewa skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. W Polsce nie ma obowiązku prześwietlania stawów w celu uzyskania uprawnień hodowlanych, ale wielu hodowców i właścicieli wykonuje takie badania, dlatego warto wybierać szczeniaki po zdrowych rodzicach.
Czasami występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa, która prowadzi do rozszerzenia lewej lub obydwu komór serca, przez co dochodzi do osłabienia jego kurczliwości i niedostatecznego zaopatrzenia organizmu w krew potrzebną do jego prawidłowego funkcjonowania. Leonberger może cierpieć na osteosarcomę (kostniakomięsaka) – złośliwy nowotwór tkanki kostnej i polineuropatię – zespół uszkodzenia nerwów obwodowych. Zdarzają się także OCD (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna), a u rosnących szczeniąt młodzieńcze zapalenie kości (enostoza). Spotyka się przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy oraz schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), kataraktę i wady ustawienia powiek (ektropium i entropium).
DLA JAKIEGO PANA
Leonberger nie jest trudny w wychowaniu i nawet osoba bez dużego doświadczenia może być jego właścicielem. Nadaje się dla średnio aktywnej rodziny, która chętnie spędza czas na łonie natury. Odradza się go natomiast osobom, które chcą mieć jedynie podwórzowego stróża.
Leonberger nie jest trudny w wychowaniu i nawet osoba bez dużego doświadczenia może być jego właścicielem. Nadaje się dla średnio aktywnej rodziny, która chętnie spędza czas na łonie natury. Odradza się go natomiast osobom, które chcą mieć jedynie podwórzowego stróża.
Subskrybuj:
Posty (Atom)