czwartek, 22 marca 2012
Informacja
Przepraszam, że dawno nie dawałam postów. Czasu nie miałam. A teraz za jakieś 3 godziny jadę do Mediolanu, tak więc najwcześniej dam posta w poniedziałek lub wtorek. Mam nadzieję że się nie gniewacie. To tyle.
niedziela, 11 marca 2012
Beagle
Beagle – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe. Typ wyżłowaty.
Rys historyczny
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk).
Wygląd
Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.
.jpg)
Budowa
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Zachowanie i charakter
Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.
Użytkowość
Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.
.jpg)
Zdrowie i pielęgnacja
Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.
Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.
Popularność
W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.
Rys historyczny
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk).
Wygląd
Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.
.jpg)
Budowa
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Zachowanie i charakter
Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.
Użytkowość
Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.
.jpg)
Zdrowie i pielęgnacja
Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.
Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.
Popularność
W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.
Szpic miniaturowy
Szpic miniaturowy, pomeranian – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców europejskich. Typ lisowaty.
Krótki rys historyczny
Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Szata i umaszczenie
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia (od białego i biało-kremowego, po czarne).
Utrzymanie
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści.
Ciekawostki
Jeden z dwóch psów Nicole Richie to szpic miniaturowy.
Dana Scully w serialu Z archiwum X ma pomeraniana o imieniu "Queequeg".
London Tipton w serialu Nie ma to jak hotel ma suczkę Ivanę, która jest szpicem miniaturowym
Krótki rys historyczny
Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Szata i umaszczenie
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia (od białego i biało-kremowego, po czarne).
Utrzymanie
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści.
Ciekawostki
Jeden z dwóch psów Nicole Richie to szpic miniaturowy.
Dana Scully w serialu Z archiwum X ma pomeraniana o imieniu "Queequeg".
London Tipton w serialu Nie ma to jak hotel ma suczkę Ivanę, która jest szpicem miniaturowym
środa, 7 marca 2012
Leonberger
Pochodzenie: Niemcy | Wielkość: wysokość w kłębie: psów 72-80 cm, suk 65-75 cm; Szata:
włos średnio miękki do twardego, dosyć długi, przylegający, prosty,
dopuszczalne delikatne fale; na szyi i klatce piersiowej grzywa
(szczególnie obfita u samców), pióra na przednich kończynach i portki na
udach | Maść: lwia żółta, ruda, rudobrązowa, dopuszczalna
piaskowa (płowożółta, kremowa); wymagana czarna maska, dopuszczalne
czarne końcówki włosów; rozjaśnienia podstawowego koloru na spodniej
stronie ogona, grzywie, na przednich i tylnych kończynach; mała biała
plamka na piersi (nie większa niż dłoń) i białe włosy na palcach są
tolerowane | Dojrzałość: 2-3 lata Długość życia: 8-12 lat | Odporność na warunki atmosferyczne: duża | Koszty utrzymania: 250-350 zł miesięcznie | Cena psa z rodowodem: 1200-4000 zł
CHARAKTER I USPOSOBIENIE
Leonberger ma umiarkowany temperament i jest odważny – w trudnych sytuacjach zachowuje zimną krew. Jednak można spotkać zwierzaki lękliwe lub agresywne, co jest poważną wadą charakteru. Wobec człowieka leonberger jest oddany i lojalny, łatwo nawiązuje kontakt. Ogromne przywiązanie do właściciela powoduje, że najchętniej stale by mu towarzyszył. Dobrze dogaduje się z dziećmi. Jest opiekuńczy i wyrozumiały, ale ze względu na jego rozmiary nie należy zostawiać go samego z kilkulatkami, bo może niechcący je przewrócić. To bardzo silny zwierzak, dlatego dzieci nie powinny same wyprowadzać go na spacer.
Czujny i spostrzegawczy, pies tej rasy jest dobrym, mało hałaśliwym stróżem. Nie uwija się jednak przy ogrodzeniu jak owczarki – raczej z uwagą obserwuje otoczenie i interweniuje, gdy zachodzi potrzeba. Znajomych wita wylewnie, wobec obcych może początkowo zachowywać dystans, ale zaakceptuje ich, jeśli są mile widziani przez domowników. Leonberger jest tolerancyjny wobec innych psów, jednak jego zachowanie w dużym stopniu zależy od wcześniejszych doświadczeń z pobratymcami. Samce czasem wykazują dominację wobec obcych przedstawicieli tej samej płci. We własnym stadzie leonbergery na ogół żyją zgodnie, choć niewykluczone są konflikty między zwierzakami o równie mocnych charakterach. Mimo pokaźnych rozmiarów leonberger jest psem aktywnym. Po nowofundlandzie odziedziczył zamiłowanie do pływania, więc trzeba mu je umożliwić. Ważne są też regularne spacery. Pies tej rasy nie jest jednak wyczynowcem i nie nadaje się do towarzyszenia przez wiele kilometrów przy rowerze. Lepsza będzie piesza wędrówka. Złotowłosy olbrzym potrzebuje sporo przestrzeni, dlatego powinien mieszkać w domu z ogrodem. Nie nadaje się jednak do trzymania w kojcu – jest bardzo wrażliwy i odizolowanie od domowników to dla niego dotkliwa kara.
Leonberger ma umiarkowany temperament i jest odważny – w trudnych sytuacjach zachowuje zimną krew. Jednak można spotkać zwierzaki lękliwe lub agresywne, co jest poważną wadą charakteru. Wobec człowieka leonberger jest oddany i lojalny, łatwo nawiązuje kontakt. Ogromne przywiązanie do właściciela powoduje, że najchętniej stale by mu towarzyszył. Dobrze dogaduje się z dziećmi. Jest opiekuńczy i wyrozumiały, ale ze względu na jego rozmiary nie należy zostawiać go samego z kilkulatkami, bo może niechcący je przewrócić. To bardzo silny zwierzak, dlatego dzieci nie powinny same wyprowadzać go na spacer.
Czujny i spostrzegawczy, pies tej rasy jest dobrym, mało hałaśliwym stróżem. Nie uwija się jednak przy ogrodzeniu jak owczarki – raczej z uwagą obserwuje otoczenie i interweniuje, gdy zachodzi potrzeba. Znajomych wita wylewnie, wobec obcych może początkowo zachowywać dystans, ale zaakceptuje ich, jeśli są mile widziani przez domowników. Leonberger jest tolerancyjny wobec innych psów, jednak jego zachowanie w dużym stopniu zależy od wcześniejszych doświadczeń z pobratymcami. Samce czasem wykazują dominację wobec obcych przedstawicieli tej samej płci. We własnym stadzie leonbergery na ogół żyją zgodnie, choć niewykluczone są konflikty między zwierzakami o równie mocnych charakterach. Mimo pokaźnych rozmiarów leonberger jest psem aktywnym. Po nowofundlandzie odziedziczył zamiłowanie do pływania, więc trzeba mu je umożliwić. Ważne są też regularne spacery. Pies tej rasy nie jest jednak wyczynowcem i nie nadaje się do towarzyszenia przez wiele kilometrów przy rowerze. Lepsza będzie piesza wędrówka. Złotowłosy olbrzym potrzebuje sporo przestrzeni, dlatego powinien mieszkać w domu z ogrodem. Nie nadaje się jednak do trzymania w kojcu – jest bardzo wrażliwy i odizolowanie od domowników to dla niego dotkliwa kara.
UMIEJĘTNOŚCI
Pierwotnie leonbergerów używano do stróżowania, ciągnięcia wózków z towarami, a nawet do pilnowania i wypasania stad. Z czasem stały się również cenionymi psami do towarzystwa na książęcych dworach.
Dzisiaj leonberger to przede wszystkim pies rodzinny, który zachował wszystkie cechy dobrego stróża. Odznacza się doskonałym węchem, dlatego dobrze radzi sobie na kursach tropienia. W niektórych krajach leonbergery biorą udział w szkoleniach ratownictwa wodnego i lawinowego.
Pierwotnie leonbergerów używano do stróżowania, ciągnięcia wózków z towarami, a nawet do pilnowania i wypasania stad. Z czasem stały się również cenionymi psami do towarzystwa na książęcych dworach.
Dzisiaj leonberger to przede wszystkim pies rodzinny, który zachował wszystkie cechy dobrego stróża. Odznacza się doskonałym węchem, dlatego dobrze radzi sobie na kursach tropienia. W niektórych krajach leonbergery biorą udział w szkoleniach ratownictwa wodnego i lawinowego.
SZKOLENIE I WYCHOWANIE
Leonberger jest inteligentny, odznacza się dobrą pamięcią, a odpowiednio zmotywowany chętnie współpracuje z przewodnikiem. Nie należy jednak oczekiwać błyskawicznych postępów, bo choć uczy się szybciej niż inne olbrzymy, to bywa uparty i skłonny do robienia tego, na co ma właśnie ochotę. Z uwagi na swoje rozmiary powinien poznać zasady podstawowego posłuszeństwa. Nie obejdzie się bez konsekwencji, cierpliwości i systematyczności. Nagrody i pochwały zachęcą pupila do nauki, a ostre traktowanie sprawi, że straci do nas zaufanie i trudno będzie nakłonić go do współpracy.
Szczenię tej rasy wymaga łagodnego wychowania, ale nie wolno mu na wszystko pozwalać. Ważna jest wczesna socjalizacja – należy zabierać je w różne miejsca, powinno poznawać nowe sytuacje, ludzi i inne psy. W okresie najszybszego wzrostu lepiej ograniczyć intensywne zabawy z dorosłymi pobratymcami, a w czasie wymiany zębów nie przeciągać się z nim zabawkami, aby nie spowodować deformacji zgryzu.
Leonbergera wyprowadzamy na spacery w mocnej obroży (skórzanej lub z taśmy) albo w łańcuszku i na solidnej smyczy. Przedstawiciele tej rasy lubią czasem tropić ślady dzikiej zwierzyny, o czym należy pamiętać, wybierając się z nimi za miasto. Jeśli nie ma pewności, że pies da się odwołać, lepiej nie puszczać go luzem.
Dla leonbergera odpowiednie będą duże i mocne zabawki: piłki, pluszowe maskotki, sznury, naturalne gryzaki (wędzone uszy, ścięgna).
Leonberger jest inteligentny, odznacza się dobrą pamięcią, a odpowiednio zmotywowany chętnie współpracuje z przewodnikiem. Nie należy jednak oczekiwać błyskawicznych postępów, bo choć uczy się szybciej niż inne olbrzymy, to bywa uparty i skłonny do robienia tego, na co ma właśnie ochotę. Z uwagi na swoje rozmiary powinien poznać zasady podstawowego posłuszeństwa. Nie obejdzie się bez konsekwencji, cierpliwości i systematyczności. Nagrody i pochwały zachęcą pupila do nauki, a ostre traktowanie sprawi, że straci do nas zaufanie i trudno będzie nakłonić go do współpracy.
Szczenię tej rasy wymaga łagodnego wychowania, ale nie wolno mu na wszystko pozwalać. Ważna jest wczesna socjalizacja – należy zabierać je w różne miejsca, powinno poznawać nowe sytuacje, ludzi i inne psy. W okresie najszybszego wzrostu lepiej ograniczyć intensywne zabawy z dorosłymi pobratymcami, a w czasie wymiany zębów nie przeciągać się z nim zabawkami, aby nie spowodować deformacji zgryzu.
Leonbergera wyprowadzamy na spacery w mocnej obroży (skórzanej lub z taśmy) albo w łańcuszku i na solidnej smyczy. Przedstawiciele tej rasy lubią czasem tropić ślady dzikiej zwierzyny, o czym należy pamiętać, wybierając się z nimi za miasto. Jeśli nie ma pewności, że pies da się odwołać, lepiej nie puszczać go luzem.
Dla leonbergera odpowiednie będą duże i mocne zabawki: piłki, pluszowe maskotki, sznury, naturalne gryzaki (wędzone uszy, ścięgna).
ŻYWIENIE
Leonbergery nie są tanie w utrzymaniu. Na ogół mają dobry apetyt, dlatego nie należy ich przekarmiać, ponieważ miewają skłonność do nadwagi. Podawanie przekąsek między posiłkami też nie jest wskazane, chyba że chodzi o nagrody podczas nauki. Można stosować gotowe karmy dla ras olbrzymich z dodatkiem glukozaminy i chondroityny lub przygotowywać posiłki samodzielnie, ale trzeba je wtedy uzupełnić preparatami wapniowo-mineralnymi i witaminowymi. Dobrze sprawdza się też dieta BARF (surowe naturalne pożywienie). Szczenięta tej rasy wymagają karmy wysokiej jakości. Trzeba też zwrócić uwagę, by zbyt szybko nie rosły. Dzienną porcję dla dorosłego psa trzeba podzielić co najmniej na dwie mniejsze i zapewnić mu dwie godziny spokoju po jedzeniu, by uniknąć ryzyka skrętu żołądka. W okresie linienia można stosować suplementy przyspieszające odbudowę szaty i poprawiające jej jakość.
Leonbergery nie są tanie w utrzymaniu. Na ogół mają dobry apetyt, dlatego nie należy ich przekarmiać, ponieważ miewają skłonność do nadwagi. Podawanie przekąsek między posiłkami też nie jest wskazane, chyba że chodzi o nagrody podczas nauki. Można stosować gotowe karmy dla ras olbrzymich z dodatkiem glukozaminy i chondroityny lub przygotowywać posiłki samodzielnie, ale trzeba je wtedy uzupełnić preparatami wapniowo-mineralnymi i witaminowymi. Dobrze sprawdza się też dieta BARF (surowe naturalne pożywienie). Szczenięta tej rasy wymagają karmy wysokiej jakości. Trzeba też zwrócić uwagę, by zbyt szybko nie rosły. Dzienną porcję dla dorosłego psa trzeba podzielić co najmniej na dwie mniejsze i zapewnić mu dwie godziny spokoju po jedzeniu, by uniknąć ryzyka skrętu żołądka. W okresie linienia można stosować suplementy przyspieszające odbudowę szaty i poprawiające jej jakość.
PIELĘGNACJA I PRZYGOTOWANIE DO WYSTAWY
Pielęgnacja leonbergera nie jest trudna, ale trzeba się liczyć ze sporą ilością sierści w domu. Taki pies zwykle obficie linieje dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Włosy są miękkie, nie wbijają się w dywany czy tapicerkę i łatwo można je sprzątnąć, choćby za pomocą wilgotnej gąbki. Psa wystarczy wyczesać raz w tygodniu (w okresie wymiany okrywy włosowej robimy to częściej) szczotką pudlówką z dłuższymi drucikami lub gęstym metalowym grzebieniem o średniej długości zębów. Co kilka dni sprawdzamy sierść na ogonie, portkach, za uszami i w pachwinach, ponieważ łatwo tworzą się tam kołtuny. Należy delikatnie rozdzielić je palcami (można użyć też specjalnych preparatów), a następnie rozczesać grzebieniem o krótkich zębach. W czasie linienia można używać furminatora, dzięki czemu szybciej pozbędziemy się podszerstka i martwego włosa. Po spacerach za miastem trzeba usuwać z sierści rzepy, patyki i nasiona. Należy regularnie sprawdzać uszy, usuwać kamień nazębny i przycinać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera. Leonbergera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach wzmacniających, które nie pozbawiają włosów naturalnej ochrony ani ich zanadto nie zmiękczają. Przydadzą się też kosmetyki przeznaczone dla psów o rudym umaszczeniu lub zwiększające objętość sierści – jeśli zwierzak właśnie linieje. Po kąpieli można zastosować odżywkę (rodzaj zależy od stanu sierści). Leonbergera suszymy suszarką (sam schnie długo, a sierść się gniecie) pod włos, jednocześnie go rozczesując – jedynie portki i pióra suszymy zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów. O dokładnym wysuszeniu pupila trzeba też pamiętać po pływaniu, w przeciwnym razie utrzymująca się przez dłuższy czas w sierści wilgoć może spowodować ropne zapalenie skóry. Na kilka dni przed wystawą lekko korygujemy nożyczkami degażówkami sierść na uszach (aby nie wystawała poza płatek ucha) i na stopach, nadając im zaokrąglony kształt. Zwykłymi nożyczkami wycinamy włosy rosnące między opuszkami. Stosujemy takie same szampony i odżywki jak w wypadku zwykłej pielęgnacji – w zależności od stanu szaty. Leonbergera wystawiamy na ringówce dostosowanej do umaszczenia. Można prezentować go na dwa sposoby – z wolnej ręki (jeśli pies jest tego nauczony) lub odpowiednio go ustawiając.
Pielęgnacja leonbergera nie jest trudna, ale trzeba się liczyć ze sporą ilością sierści w domu. Taki pies zwykle obficie linieje dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Włosy są miękkie, nie wbijają się w dywany czy tapicerkę i łatwo można je sprzątnąć, choćby za pomocą wilgotnej gąbki. Psa wystarczy wyczesać raz w tygodniu (w okresie wymiany okrywy włosowej robimy to częściej) szczotką pudlówką z dłuższymi drucikami lub gęstym metalowym grzebieniem o średniej długości zębów. Co kilka dni sprawdzamy sierść na ogonie, portkach, za uszami i w pachwinach, ponieważ łatwo tworzą się tam kołtuny. Należy delikatnie rozdzielić je palcami (można użyć też specjalnych preparatów), a następnie rozczesać grzebieniem o krótkich zębach. W czasie linienia można używać furminatora, dzięki czemu szybciej pozbędziemy się podszerstka i martwego włosa. Po spacerach za miastem trzeba usuwać z sierści rzepy, patyki i nasiona. Należy regularnie sprawdzać uszy, usuwać kamień nazębny i przycinać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera. Leonbergera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach wzmacniających, które nie pozbawiają włosów naturalnej ochrony ani ich zanadto nie zmiękczają. Przydadzą się też kosmetyki przeznaczone dla psów o rudym umaszczeniu lub zwiększające objętość sierści – jeśli zwierzak właśnie linieje. Po kąpieli można zastosować odżywkę (rodzaj zależy od stanu sierści). Leonbergera suszymy suszarką (sam schnie długo, a sierść się gniecie) pod włos, jednocześnie go rozczesując – jedynie portki i pióra suszymy zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów. O dokładnym wysuszeniu pupila trzeba też pamiętać po pływaniu, w przeciwnym razie utrzymująca się przez dłuższy czas w sierści wilgoć może spowodować ropne zapalenie skóry. Na kilka dni przed wystawą lekko korygujemy nożyczkami degażówkami sierść na uszach (aby nie wystawała poza płatek ucha) i na stopach, nadając im zaokrąglony kształt. Zwykłymi nożyczkami wycinamy włosy rosnące między opuszkami. Stosujemy takie same szampony i odżywki jak w wypadku zwykłej pielęgnacji – w zależności od stanu szaty. Leonbergera wystawiamy na ringówce dostosowanej do umaszczenia. Można prezentować go na dwa sposoby – z wolnej ręki (jeśli pies jest tego nauczony) lub odpowiednio go ustawiając.
ZDROWIE
Leonberger jest psem odpornym na warunki atmosferyczne. Dobrze znosi niskie temperatury, ale trzeba zapewnić mu dużo cienia i wody w misce w czasie upałów. Latem długie spacery najlepiej odbywać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem. Nie powinno się go narażać na przebywanie przez dłuższy czas w wilgoci i zimnie (np. podczas wiosennych roztopów), bo może to pogorszyć stan jego zdrowia.
Przedstawiciel tej rasy miewa skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. W Polsce nie ma obowiązku prześwietlania stawów w celu uzyskania uprawnień hodowlanych, ale wielu hodowców i właścicieli wykonuje takie badania, dlatego warto wybierać szczeniaki po zdrowych rodzicach.
Czasami występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa, która prowadzi do rozszerzenia lewej lub obydwu komór serca, przez co dochodzi do osłabienia jego kurczliwości i niedostatecznego zaopatrzenia organizmu w krew potrzebną do jego prawidłowego funkcjonowania. Leonberger może cierpieć na osteosarcomę (kostniakomięsaka) – złośliwy nowotwór tkanki kostnej i polineuropatię – zespół uszkodzenia nerwów obwodowych. Zdarzają się także OCD (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna), a u rosnących szczeniąt młodzieńcze zapalenie kości (enostoza). Spotyka się przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy oraz schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), kataraktę i wady ustawienia powiek (ektropium i entropium).
Leonberger jest psem odpornym na warunki atmosferyczne. Dobrze znosi niskie temperatury, ale trzeba zapewnić mu dużo cienia i wody w misce w czasie upałów. Latem długie spacery najlepiej odbywać wczesnym rankiem lub późnym wieczorem. Nie powinno się go narażać na przebywanie przez dłuższy czas w wilgoci i zimnie (np. podczas wiosennych roztopów), bo może to pogorszyć stan jego zdrowia.
Przedstawiciel tej rasy miewa skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. W Polsce nie ma obowiązku prześwietlania stawów w celu uzyskania uprawnień hodowlanych, ale wielu hodowców i właścicieli wykonuje takie badania, dlatego warto wybierać szczeniaki po zdrowych rodzicach.
Czasami występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa, która prowadzi do rozszerzenia lewej lub obydwu komór serca, przez co dochodzi do osłabienia jego kurczliwości i niedostatecznego zaopatrzenia organizmu w krew potrzebną do jego prawidłowego funkcjonowania. Leonberger może cierpieć na osteosarcomę (kostniakomięsaka) – złośliwy nowotwór tkanki kostnej i polineuropatię – zespół uszkodzenia nerwów obwodowych. Zdarzają się także OCD (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna), a u rosnących szczeniąt młodzieńcze zapalenie kości (enostoza). Spotyka się przypadki niedoczynności i nadczynności tarczycy oraz schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), kataraktę i wady ustawienia powiek (ektropium i entropium).
DLA JAKIEGO PANA
Leonberger nie jest trudny w wychowaniu i nawet osoba bez dużego doświadczenia może być jego właścicielem. Nadaje się dla średnio aktywnej rodziny, która chętnie spędza czas na łonie natury. Odradza się go natomiast osobom, które chcą mieć jedynie podwórzowego stróża.
Leonberger nie jest trudny w wychowaniu i nawet osoba bez dużego doświadczenia może być jego właścicielem. Nadaje się dla średnio aktywnej rodziny, która chętnie spędza czas na łonie natury. Odradza się go natomiast osobom, które chcą mieć jedynie podwórzowego stróża.
wtorek, 6 marca 2012
Husky syberyjski
Siberian husky – jedna z ras psów, należąca do grupy – szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Typ wilkowaty.
Rys historyczny
Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky[potrzebne źródło].
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Użytkowość
Współcześnie siberian husky jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.
Wygląd
Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa.
Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Rys historyczny
Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky[potrzebne źródło].
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Użytkowość
Współcześnie siberian husky jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.
Wygląd
Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa.
Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Pekińczyk
Pekińczyk – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Typ jamnikowaty
Rys historyczny
Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce - bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce - nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.
Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi (zmarła w 1911 roku).
Pekińczyki pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa - na podstawie analiz DNA - uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki posiadają wspólne korzenie z shih tzu, długowłosym chihuahua, mopsem i papillonem.
Pekińczyki w Europie
Pekińczyki pojawiły się w Europie ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków. Pięć sztuk (cztery suki i jeden pies) osobników tej rasy ocalono i trafiły one do Anglii. Jeden z nich, beżowo-biała suka, został podarowany przez porucznika Dunne'a królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Kolejne dwa, rudy pies imieniem Schlorff oraz biało-czarna suka Hytien, trafiły w ręce siostry admirała Johna Hayn'a, hrabiny von Wellington. Sir George Fitzroy, służący pod admirałem Haynem, zabrał dwie pozostałe suki i przekazał swym kuzynom, księciu i księżnej Richmond i Gordon. Te dwa pekińczyki dały początek hodowli "Goodwood", znanej później na całym świecie. Wszystkie pięć pekińczyków było odmianą drobną, "rękawkową" (sleeve), w odróżnieniu od osobników przywożonych w późniejszym okresie.
Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy przekazano do Niemiec i Holandii, a także do Ameryki.
Pekińczyki w Polsce
Pierwsze pekińczyki dotarły do Polski przed rokiem 1925, ponieważ na odbywającej się wówczas Wszechpolskiej Wystawie w Warszawie były dwa i to różnych właścicieli. W wydanej w 1928 roku książce Maurycego Trybulskiego pt. "Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie" napisano: "Hodowlę piesków pałacowych posiada u nas p. Vostrakowa w Warszawie" - a więc istniała już hodowla. W 1928 roku Maria Bruner sprowadziła z Australii psa Togo, który trwale zaznaczył się w hodowli okresu międzywojennego. Polskie pekińczyki przetrwały II wojnę światową i na pierwszej powojennej wystawie w 1948 roku wystąpiły trzy pekińczyki z hodowli okresu międzywojennego - m.in. Sing Tsar i Hoan-go z hodowli "of White Cottage". W latach siedemdziesiątych we wszystkich oddziałach związku hodowców zarejestrowanych było 800 - 900 pekińczyków.
Wygląd
Budowa
Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kszatłcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie - o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu.
Wadami w budowie u pekińczyków są:
wystający język,
oczy z niebieską tęczówką,
cielisty nos,
zgryz krzyżowy,
tyłozgryz,
otwarty przodozgryz,
za wysoko bądź za nisko osadzone uszy,
odstające łokcie,
zbyt proste przednie kończyny,
stromy, iksowaty bądź beczkowaty tył,
opadający bądź za bardzo zakręcony ogon.
Szata i umaszczenie
Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego. W przypadku łat oba kolory muszą występować na tułowiu bez wyraźnej przewagi któregokolwiek z nich. Kłąb powinien być biały.
Zachowanie i charakter
Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie a także właściciela, zaliczane są do psów odważnych i walecznych.
Użytkowość
Współcześnie pekińczyki pełnią funkcje reprezentacyjne i są psami do towarzystwa.
Zdrowie i pielęgnacja
Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest dosyć znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu. Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami dość znaczne).
Rys historyczny
Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce - bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce - nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.
Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi (zmarła w 1911 roku).
Pekińczyki pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa - na podstawie analiz DNA - uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki posiadają wspólne korzenie z shih tzu, długowłosym chihuahua, mopsem i papillonem.
Pekińczyki w Europie
Pekińczyki pojawiły się w Europie ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków. Pięć sztuk (cztery suki i jeden pies) osobników tej rasy ocalono i trafiły one do Anglii. Jeden z nich, beżowo-biała suka, został podarowany przez porucznika Dunne'a królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Kolejne dwa, rudy pies imieniem Schlorff oraz biało-czarna suka Hytien, trafiły w ręce siostry admirała Johna Hayn'a, hrabiny von Wellington. Sir George Fitzroy, służący pod admirałem Haynem, zabrał dwie pozostałe suki i przekazał swym kuzynom, księciu i księżnej Richmond i Gordon. Te dwa pekińczyki dały początek hodowli "Goodwood", znanej później na całym świecie. Wszystkie pięć pekińczyków było odmianą drobną, "rękawkową" (sleeve), w odróżnieniu od osobników przywożonych w późniejszym okresie.
Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy przekazano do Niemiec i Holandii, a także do Ameryki.
Pekińczyki w Polsce
Pierwsze pekińczyki dotarły do Polski przed rokiem 1925, ponieważ na odbywającej się wówczas Wszechpolskiej Wystawie w Warszawie były dwa i to różnych właścicieli. W wydanej w 1928 roku książce Maurycego Trybulskiego pt. "Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie" napisano: "Hodowlę piesków pałacowych posiada u nas p. Vostrakowa w Warszawie" - a więc istniała już hodowla. W 1928 roku Maria Bruner sprowadziła z Australii psa Togo, który trwale zaznaczył się w hodowli okresu międzywojennego. Polskie pekińczyki przetrwały II wojnę światową i na pierwszej powojennej wystawie w 1948 roku wystąpiły trzy pekińczyki z hodowli okresu międzywojennego - m.in. Sing Tsar i Hoan-go z hodowli "of White Cottage". W latach siedemdziesiątych we wszystkich oddziałach związku hodowców zarejestrowanych było 800 - 900 pekińczyków.
Wygląd
Budowa
Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kszatłcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie - o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu.
Wadami w budowie u pekińczyków są:
wystający język,
oczy z niebieską tęczówką,
cielisty nos,
zgryz krzyżowy,
tyłozgryz,
otwarty przodozgryz,
za wysoko bądź za nisko osadzone uszy,
odstające łokcie,
zbyt proste przednie kończyny,
stromy, iksowaty bądź beczkowaty tył,
opadający bądź za bardzo zakręcony ogon.
Szata i umaszczenie
Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego. W przypadku łat oba kolory muszą występować na tułowiu bez wyraźnej przewagi któregokolwiek z nich. Kłąb powinien być biały.
Zachowanie i charakter
Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie a także właściciela, zaliczane są do psów odważnych i walecznych.
Użytkowość
Współcześnie pekińczyki pełnią funkcje reprezentacyjne i są psami do towarzystwa.
Zdrowie i pielęgnacja
Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest dosyć znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu. Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami dość znaczne).
Samojed
Samojed (ros. Самоед) – rasa psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Zgodnie z kalsyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Typ lisowaty.
Rys historyczny
Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.
Wygląd
Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.
Szata i umaszczenie
Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.
Zachowanie i charakter
Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.
Użytkowość
Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.
Ciekawostki
Samojedy sprawdzają się w agility. W Polsce od niedawna poddawane są próbom pracy.
Rys historyczny
Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.
Wygląd
Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.
Szata i umaszczenie
Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.
Zachowanie i charakter
Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.
Użytkowość
Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące.
Ciekawostki
Samojedy sprawdzają się w agility. W Polsce od niedawna poddawane są próbom pracy.
Chortaj
Chortaj (oryginalna nazwa хортая борзая [chortaja borzaja]) – rasa psa z grupy chartów rosyjskich, uważana przez niektórych badaczy za krótkowłosą odmianę charta rosyjskiego (borzoja).
Kovácová uważała, że chortaj jest krzyżówką charta angielskiego z borzojem oraz z chartami w typie tazy – krymka i gorka[1]. Ostatnio wśród kynologów dominuje pogląd, iż pierwotny chortaj pochodzi z Bliskiego Wschodu od psów orientalnych w typie saluki i dopiero później przez skrzyżowanie nabył niektóre cechy charakterystyczne dla borzoja. Dzisiejszy chortaj w niewielkiej liczbie egzemplarzy jest hodowany przez grupę hodowców rosyjskich.
Generalnie wyróżnia się dwa typy chortai:
typ rostowski – duże rosłe charty o mocnej konstrukcji i dużej wytrzymałości przystosowane do nizinnych terenów stepowych typowych dla obwodu rostowskiego;
typ stawropolski – o mniejszych rozmiarach, bardziej lekkiej budowie i większej szybkości na krótkich dystansach sprawdzający się na przedgórzu kaukaskim kraju stawropolskiego.
Ciekawostką jest, że pierwsze egzemplarze charta polskiego, które zapoczątkowały oficjalną hodowlę pochodzą ze wspomnianego okręgu Rostowskiego, stały się podstawą do opracowania wzorca. Niektórzy rosyjscy kynolodzy twierdzą, m.in. Gusiew, że dawny chart polski to chortaj[2]. Inni twierdzą, że chart polski został wywieziony do Rostowa po Powstaniu Styczniowym.
Rasa chortaj nie jest zarejestrowana w FCI.
Kovácová uważała, że chortaj jest krzyżówką charta angielskiego z borzojem oraz z chartami w typie tazy – krymka i gorka[1]. Ostatnio wśród kynologów dominuje pogląd, iż pierwotny chortaj pochodzi z Bliskiego Wschodu od psów orientalnych w typie saluki i dopiero później przez skrzyżowanie nabył niektóre cechy charakterystyczne dla borzoja. Dzisiejszy chortaj w niewielkiej liczbie egzemplarzy jest hodowany przez grupę hodowców rosyjskich.
Generalnie wyróżnia się dwa typy chortai:
typ rostowski – duże rosłe charty o mocnej konstrukcji i dużej wytrzymałości przystosowane do nizinnych terenów stepowych typowych dla obwodu rostowskiego;
typ stawropolski – o mniejszych rozmiarach, bardziej lekkiej budowie i większej szybkości na krótkich dystansach sprawdzający się na przedgórzu kaukaskim kraju stawropolskiego.
Ciekawostką jest, że pierwsze egzemplarze charta polskiego, które zapoczątkowały oficjalną hodowlę pochodzą ze wspomnianego okręgu Rostowskiego, stały się podstawą do opracowania wzorca. Niektórzy rosyjscy kynolodzy twierdzą, m.in. Gusiew, że dawny chart polski to chortaj[2]. Inni twierdzą, że chart polski został wywieziony do Rostowa po Powstaniu Styczniowym.
Rasa chortaj nie jest zarejestrowana w FCI.
Mastif tybetański
Mastif tybetański (oryginalna nazwa do-khyi) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w Tybecie do zaganiania zwierząt i do stróżowania. Obecnie hodowany jest jako pies wystawowy, stróżujący i pies-towarzysz.
Rys Historyczny
Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza „trzymanego na uwięzi”. Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megastenes) przytaczają opisy „psów indyjskich” odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako „tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego”. Ze względu na funkcjonalność porównywali do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji, jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących do khyi z innymi psami molosowatymi.
Mastify tybetańskie dały początek większości europejskich mastifów. Trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy.
Klasyfikacja FCI
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego. Nie podlega próbom pracy.
Charakter
Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.
Budowa
Głowa mastifa tybetańskiego z wyraźnie zaznaczonym płomieniem
Oczy – brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
Uszy w kształcie serca, opadające
Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
Tułów masywny
Mocne kończyny o silnym kośćcu
Ogon długi, zakręcony na zad
Szata i umaszczenie
Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".
Popularność w Polsce
Mało rozpowszechniona rasa, chociaż coraz częściej spotykana
Ciekawostki
Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat.
Rys Historyczny
Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza „trzymanego na uwięzi”. Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megastenes) przytaczają opisy „psów indyjskich” odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako „tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego”. Ze względu na funkcjonalność porównywali do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji, jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących do khyi z innymi psami molosowatymi.
Mastify tybetańskie dały początek większości europejskich mastifów. Trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy.
Klasyfikacja FCI
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego. Nie podlega próbom pracy.
Charakter
Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.
Budowa
Głowa mastifa tybetańskiego z wyraźnie zaznaczonym płomieniem
Oczy – brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
Uszy w kształcie serca, opadające
Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
Tułów masywny
Mocne kończyny o silnym kośćcu
Ogon długi, zakręcony na zad
Szata i umaszczenie
Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".
Popularność w Polsce
Mało rozpowszechniona rasa, chociaż coraz częściej spotykana
Ciekawostki
Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi około 11 lat.
Dansk-svensk gårdshund (duńsko-szwedzki pies wiejski)
Duńsko-szwedzki pies wiejski to nieduży czworonóg o ciekawej sylwetce. Jego długość jest trochę większa niż wzrost, a głowa wydaje się stosunkowo niewielka. Ogon miewa długi lub naturalnie skrócony. Wiele w jego usposobieniu i temperamencie łączy go z terierami, lecz jest od nich spokojniejszy i nie tak bardzo jak one zawzięty. Mniej więcej połowa populacji lubi wszystkich ludzi, a pozostałe zachowują dystans. Ich kontakty z dziećmi będą się dobrze układały, pod warunkiem że zadbamy o to, by się do nich przyzwyczaiły.
Gårdshund w relacjach z innymi psami nie nastręcza problemów. Podobnie rzecz się ma ze zwierzętami domowymi, bo przecież jako pies gospodarski musiał się tego nauczyć. Warto jednak pamiętać, by nadzorować jego kontakty z gryzoniami, ponieważ w stosunku do tych niewielkich stworzeń zachował silny instynkt łowiecki. Co ciekawe, podobnie jak kot potrafi godzinami cierpliwie siedzieć i czekać na pojawienie się ofiary.
Bystra woda
Dzisiaj gårdshund to jednak przede wszystkim pies do towarzystwa. Chętnie przebywa z rodziną, lubi, kiedy coś się dzieje, uczestniczy w wykonywaniu różnych prac domowych. Drzemią w nim duże pokłady energii, jest ruchliwy, chętnie wykonuje różne zadania i zawsze jest gotów do zabawy. Jest doskonałym towarzyszem podczas długich spacerów i – choć niewielkiego wzrostu – dotrzymuje kroku właścicielowi podczas rowerowej lub konnej wycieczki. Nie jest jednak nadaktywny i ceni sobie także domowe pielesze. Lubi się przytulać, a zimą najchętniej śpi pod kołdrą. Ponieważ jest pozbawiony podszerstka, nie można trzymać go na zewnątrz, a nawet trzeba go zaopatrzyć w ubranko.
W domu zachowuje się pod wieloma względami jak pies dużej rasy. Jest cichy i spokojny, kiedy nic się nie dzieje, ale równocześnie czujny i w każdej chwili gotowy do działania, jeśli sytuacja tego wymaga. Szczekaniem ostrzega o nadejściu gościa czy intruza, lecz poza tym nie jest jazgotliwy. Doskonale czuje się także w mieście w małym mieszkaniu, o ile tylko zapewni mu się długie spacery.
Wrażliwy sportowiec
Jako pies inteligentny i wszechstronny ma duże predyspozycje do szkolenia. Łatwo się uczy i lubi współpracować z człowiekiem. Jednak jako czworonóg wrażliwy nie dogada się z właścicielem o twardej ręce. Poza tym jest szybki i zwinny, dzięki czemu może uprawiać z sukcesami agility czy flyball. Przedstawiciele tej rasy szkoleni są też w kierunku ratownictwa, do tropienia, w zakresie posłuszeństwa sportowego oraz jako psy myśliwskie: norowce i posokowce.
Naturalnie zdrowy
Jak wiele małych psów, gårdshund jest długowieczny. Nie jest u tej rasy niczym dziwnym osiągnięcie wieku kilkunastu lat. Dzięki temu, że jest to rasa naturalna, która nie została zmieniona ani nie była kojarzona w bliskim pokrewieństwie, gårdshund jest zdrowy i odporny, a jego pula genetyczna jest szeroka. Bardzo dbający o zdrowie psów Skandynawowie nie spoczywają jednak na laurach i robią wszystko, by pojawiające się problemy zdusić w zarodku. Na przykład szwedzki klub rasy zaleca prześwietlanie psów pod kątem dysplazji biodrowej. Sporadycznie zdarzają się także takie przypadłości małych psów jak aseptyczna martwica głowy kości udowej i wypadanie rzepek. Klub zaleca również poddawanie psów testowi MH, czyli ocenie profilu psychicznego.
Rasa ta największą popularnością cieszy się w Szwecji i trochę mniejszą w Danii. Sporo jej przedstawicieli można też spotkać w Norwegii, a w Finlandii zainteresowanie nią ciągle rośnie, jej mieszkańcy przekonują się bowiem, że to świetny pies do szkolenia. Duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego hoduje się także w Ameryce Północnej. W Polsce jak na razie nie ma ani jednego osobnika.
Gårdshunda można polecić wszystkim, którzy wymarzyli sobie małego psa o żywym i radosnym usposobieniu, lubiącego się przytulać, lecz przy tym gotowego odbywać długie wyprawy. Aktywny właściciel gotowy uprawiać z psem sporty również znajdzie w nim doskonałego partnera. To także świetny wybór dla tych, którym podobają się teriery, lecz obawiają się ich zadziorności.
King charles spaniel
King charles spaniel – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji angielskich spanieli do towarzystwa. Typ wyżłowaty
Rys Historyczny
Rasa wywodzi się prawdopodobnie z Chin lub z Japonii. W XIV wieku dotarła do Anglii. Do XIX wieku był wykorzystywany w polowaniach na bekasy. W obecnej postaci pies tej rasy był znany od połowy XIX wieku. Rasa ta znalazła uznanie wśród takich osobistości jak: Karol I, Maria I Stuart i Karol II Stuart, którzy przyczynili się do rozpropagowania tej rasy jak i rasy blisko spokrewnionej – cavalier king charles spaniela.
Szata i umaszczenie
U psów tej rasy rozróżnia się cztery odmiany umaszczenia:
prince charles (tricolor)
black & tan (czarne z podpalaniami)
blenheim (rude łaty na białym tle maści)
ruby (całkowicie kasztanowa maść)
Budowa
Kufa jest bardziej spłaszczona niż u cavalier king charles spaniela.
Subskrybuj:
Posty (Atom)