Kovácová uważała, że chortaj jest krzyżówką charta angielskiego z borzojem oraz z chartami w typie tazy – krymka i gorka[1]. Ostatnio wśród kynologów dominuje pogląd, iż pierwotny chortaj pochodzi z Bliskiego Wschodu od psów orientalnych w typie saluki i dopiero później przez skrzyżowanie nabył niektóre cechy charakterystyczne dla borzoja. Dzisiejszy chortaj w niewielkiej liczbie egzemplarzy jest hodowany przez grupę hodowców rosyjskich.
Generalnie wyróżnia się dwa typy chortai:
typ rostowski – duże rosłe charty o mocnej konstrukcji i dużej wytrzymałości przystosowane do nizinnych terenów stepowych typowych dla obwodu rostowskiego;
typ stawropolski – o mniejszych rozmiarach, bardziej lekkiej budowie i większej szybkości na krótkich dystansach sprawdzający się na przedgórzu kaukaskim kraju stawropolskiego.
Ciekawostką jest, że pierwsze egzemplarze charta polskiego, które zapoczątkowały oficjalną hodowlę pochodzą ze wspomnianego okręgu Rostowskiego, stały się podstawą do opracowania wzorca. Niektórzy rosyjscy kynolodzy twierdzą, m.in. Gusiew, że dawny chart polski to chortaj[2]. Inni twierdzą, że chart polski został wywieziony do Rostowa po Powstaniu Styczniowym.
Rasa chortaj nie jest zarejestrowana w FCI.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz