Duńsko-szwedzki pies wiejski to nieduży czworonóg o ciekawej sylwetce. Jego długość jest trochę większa niż wzrost, a głowa wydaje się stosunkowo niewielka. Ogon miewa długi lub naturalnie skrócony. Wiele w jego usposobieniu i temperamencie łączy go z terierami, lecz jest od nich spokojniejszy i nie tak bardzo jak one zawzięty. Mniej więcej połowa populacji lubi wszystkich ludzi, a pozostałe zachowują dystans. Ich kontakty z dziećmi będą się dobrze układały, pod warunkiem że zadbamy o to, by się do nich przyzwyczaiły.
Gårdshund w relacjach z innymi psami nie nastręcza problemów. Podobnie rzecz się ma ze zwierzętami domowymi, bo przecież jako pies gospodarski musiał się tego nauczyć. Warto jednak pamiętać, by nadzorować jego kontakty z gryzoniami, ponieważ w stosunku do tych niewielkich stworzeń zachował silny instynkt łowiecki. Co ciekawe, podobnie jak kot potrafi godzinami cierpliwie siedzieć i czekać na pojawienie się ofiary.
Bystra woda
Dzisiaj gårdshund to jednak przede wszystkim pies do towarzystwa. Chętnie przebywa z rodziną, lubi, kiedy coś się dzieje, uczestniczy w wykonywaniu różnych prac domowych. Drzemią w nim duże pokłady energii, jest ruchliwy, chętnie wykonuje różne zadania i zawsze jest gotów do zabawy. Jest doskonałym towarzyszem podczas długich spacerów i – choć niewielkiego wzrostu – dotrzymuje kroku właścicielowi podczas rowerowej lub konnej wycieczki. Nie jest jednak nadaktywny i ceni sobie także domowe pielesze. Lubi się przytulać, a zimą najchętniej śpi pod kołdrą. Ponieważ jest pozbawiony podszerstka, nie można trzymać go na zewnątrz, a nawet trzeba go zaopatrzyć w ubranko.
W domu zachowuje się pod wieloma względami jak pies dużej rasy. Jest cichy i spokojny, kiedy nic się nie dzieje, ale równocześnie czujny i w każdej chwili gotowy do działania, jeśli sytuacja tego wymaga. Szczekaniem ostrzega o nadejściu gościa czy intruza, lecz poza tym nie jest jazgotliwy. Doskonale czuje się także w mieście w małym mieszkaniu, o ile tylko zapewni mu się długie spacery.
Wrażliwy sportowiec
Jako pies inteligentny i wszechstronny ma duże predyspozycje do szkolenia. Łatwo się uczy i lubi współpracować z człowiekiem. Jednak jako czworonóg wrażliwy nie dogada się z właścicielem o twardej ręce. Poza tym jest szybki i zwinny, dzięki czemu może uprawiać z sukcesami agility czy flyball. Przedstawiciele tej rasy szkoleni są też w kierunku ratownictwa, do tropienia, w zakresie posłuszeństwa sportowego oraz jako psy myśliwskie: norowce i posokowce.
Naturalnie zdrowy
Jak wiele małych psów, gårdshund jest długowieczny. Nie jest u tej rasy niczym dziwnym osiągnięcie wieku kilkunastu lat. Dzięki temu, że jest to rasa naturalna, która nie została zmieniona ani nie była kojarzona w bliskim pokrewieństwie, gårdshund jest zdrowy i odporny, a jego pula genetyczna jest szeroka. Bardzo dbający o zdrowie psów Skandynawowie nie spoczywają jednak na laurach i robią wszystko, by pojawiające się problemy zdusić w zarodku. Na przykład szwedzki klub rasy zaleca prześwietlanie psów pod kątem dysplazji biodrowej. Sporadycznie zdarzają się także takie przypadłości małych psów jak aseptyczna martwica głowy kości udowej i wypadanie rzepek. Klub zaleca również poddawanie psów testowi MH, czyli ocenie profilu psychicznego.
Rasa ta największą popularnością cieszy się w Szwecji i trochę mniejszą w Danii. Sporo jej przedstawicieli można też spotkać w Norwegii, a w Finlandii zainteresowanie nią ciągle rośnie, jej mieszkańcy przekonują się bowiem, że to świetny pies do szkolenia. Duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego hoduje się także w Ameryce Północnej. W Polsce jak na razie nie ma ani jednego osobnika.
Gårdshunda można polecić wszystkim, którzy wymarzyli sobie małego psa o żywym i radosnym usposobieniu, lubiącego się przytulać, lecz przy tym gotowego odbywać długie wyprawy. Aktywny właściciel gotowy uprawiać z psem sporty również znajdzie w nim doskonałego partnera. To także świetny wybór dla tych, którym podobają się teriery, lecz obawiają się ich zadziorności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz